Ja, inderdaad, de laatste 140 km. heb ik dus niet gefietst.

Na de roemeense douane over 600 m. niemandsland naar de moldavische douane. Ja, dit is nog een echte grensovergang. Sta in de rij tussen de auto's te wachten als het begint te regenen. Een vriendelijke douanbeambte wenkt me naar voren onder dak. Paspoort graag. Mee naar binnen. Helm af, pet af, zonnebril af. Ja, ik ben het inderdaad. Geeft door het loket paspoort terug en berg ik weer op in mijn stuurtas. Net klaar, komt een andere platte pet mijn paspoort vragen. Ik weer opgediept. Waar ik heen ga in Moldavie. Naar Tintareni, nooit van gehoord. Aneii Noii, dat was wat bekender maar ondertussen komt er iemand achter me staan die me duidelijk maakt dat hij naar Tintareni moet. Met een rode bestelbus. De verleiding was toen wel heel groot om te vragen of ik mee kon. Dat kon. Na een uurtje of zo en ik weet niet hoe vaak het woord mafia uitgesproken te hebben gingen we rijden. Het blijkt dat je hier van de overheid alles moet kopen maar niet via de officiele weg, als je begrijpt wat ik bedoel.

Hij had haast en over moldavische wegen ging het snel naar Tintareni. Hij nam wel risico's die ik niet genomen had maar je geeft je dan toch maar over en vertrouwt er op dat hij ook heelhuids aan wil komen. Mijn fiets en de bagage lag trouwens tussen de pakken Ariel waspoeder en kinderfietsjes en autobanden en weet ik wat hij nog meer in Berlijn opgescharreld had. We hebben 130 km. afgelegd zonder communicatie. We zeiden wel eens wat tegen elkaar maar dan staken we de handen ook maar weer in een hulpeloos gebaar in de lucht dat het niet werkte.

De ontvangst bij Sam en Rodica was allerhartelijkst en van Sam heb ik al heel veel over Moldavie en Bethania gehoord. Heel indrukwekkend. Dit ga ik ook wel op een andere manier op papier zetten maar dat moeten de jongeren maar verslaan. Misschien kom ik daar later nog eens op terug.

Ik kan geen foto's toevoegen omdat Sam geen Wifi heeft. Van het russische hotel, waar ik verblijf, kreeg ik wel 4 codes voor mijn Wifi, maar dat werkt ook niet. De hotelcomputer had ik opgestart. Met de muis internet aangeklikt. Wend ik mij tot het toetsenbord, blijkt dat ook russisch te zijn. Dus van armoe maar weer uitgezet. Ik schrijf dit verhaal nu op een computer van het kantoor van Bethania.

Woensdag ga ik naar huis en dan hoop ik in de komende, waarschijnlijk moeilijke, tijd nog goede momenten met mijn familie te mogen doorbrengen. Met hulp van Boven zal dat toch wel lukken. Ik heb onderweg al wel ervaren dat het niet erg is om emoties te hebben. Je kunt beter een potje sjanken als dat je in spanning zit.

Rest mij nog 1 ding:

Aan de reakties, waarvoor ik iedereen zeer dankbaar ben en die mij zeker gesteund hebben, en ook aan het aantal vieuws, zie ik dat er toch wel volgers zijn die mij niet sponsoren. Iedereen die dat wil kan eventueel een donatie doen aan ons projekt door een bijdrage te storten op

REKENING NUMMER 3662 06 273, ten name van de Diaconie van de Protestantse Gemeente te Voorst, onder vermelding van Bethania.

Mijn sponsoren wil ik vragen te wachten op de nota die binnenkort komt. Mijn teller staat nu op 20151 km. en ik ben begonnen met 17287, dat zijn 2864 km. Als je per km. sponsort kun je dus uitrekenen wat mijn fietstocht je gekost heeft. Met het laatste stuk had ik de 3000 km. vol gemaakt. Toch meer als ik verwachtte. Ik ben wel blij dat ik mijn voorschotbedrag wat ik aan de diaconie betaald heb op basis van 2000 km. met een gerust hart kan terug vorderen.

Die nota voor de sponsors kan nog wel enkele weken duren want ik ga thuis eerst even acclimatiseren.

Ik groet jullie vanaf dit punt voor de laatste keer.

Aart